سلامت نیوز: شهیندخت مولاوردی سه سال پیش به‌عنوان معاون رئیس جمهوری در امور زنان وخانواده به دولت پیوست. ورودش با برخوردهای نه‌چندان گرم زنان اصولگرای فراکسیون زنان در مجلس نهم مواجه شد و در این سه سال درگیر حاشیه‌های زیادی شد. او معتقد است هنوز کارهای زیادی باید انجام دهد چون تازه گره‌های کوری را که وجود داشت شناسایی کرده و برای خروجی کارهایش نیاز به وقت دارد.
به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه ایران، گفت‌و‌گوی ما را با او در سومین سال تصدی کرسی معاونت زنان در دولت یازدهم می‌خوانید:
خیلی صریح می‌پرسم: از عملکردتان راضی هستید؟
اگر در چارچوب انتظارات و توقعاتی که از چنین جایگاه‌ها وساختارهایی وجود دارد -و نه انتظارات بی‌حد و حصر و بعضاً غیر واقع بینانه- نگاه کنید به نظر می‌رسد که تا حدود نسبتاً زیادی این رضایت وجود دارد و در آن چار چوب ما توانستیم در این سه سال قدم‌هایی را برای ریل‌گذاری درست امور زنان و خانواده در کشور برداریم همچنین برای این ارزیابی باید برگردیم به شرایط و اوضاع و احوالی که از ابعاد مختلف اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی دولت وارث آن شده بود و یکی از مؤلفه‌های اصلی آن افت و تنزل شدید سرمایه اجتماعی بود که در این سه سال با مجموعه تدابیر و برنامه‌ها و اتخاذ مواضع روشن تمام تلاش خود را در ارتقای آن به کار بستیم.در مجموع در چارچوب تعریفی که برای رویکرد اعتدال ارائه شده است ایجاد تعادل میان آرمان‌ها با واقعیات و امکانات و مقدورات را در دستور کار خود قرار دادیم.
چه نمره‌ای به خود می‌دهید؟
خب براحتی به این شکل نمی‌توان اظهار نظر کرد ولی وقتی به وجدان خودم مراجعه می‌کنم و با مراجعه به آنچه در این سه سال در دستور کارمان بوده وتلاش‌هایی که انجام دادیم و پیگیری‌هایی که کردیم این رضایت را دارم وآن را احساس می‌کنم، البته نمی‌گویم صددرصد موفق بوده‌ایم.
مهم‌ترین کاری که به عنوان یکی از کارهای شاخص‌تان مطرح است و می‌توانید آن را درکارنامه خود ثبت کنید کدام یک از کارهایتان بوده است؟
برای پاسخ به این سؤال، بر می‌گردم به مأموریت‌هایی که مراجع ملی زنان در دنیا دارند و فلسفه وجودی آنها نیز برای همین مأموریت‌ها و وظایف است. محور اول را این‌گونه مطرح می‌کنم که ما در شناسایی و بررسی وضعیت و شناسایی مسائل و مشکلات و جلب توجهات و ایجاد حساسیت نسبت به این مسائل ومشکلات در این مدت موفق بودیم.در ابتدای دولت ما بحث از این می‌کردیم که شروع کنیم به مرور و بررسی وضعیت موجود و به این نتیجه رسیدیم که برخی آسیب‌های اجتماعی به سمت زنانه شدن در حال حرکت است. گرچه خیلی مورد انتقاد قرار می‌گرفتیم که سیاه نمایی می‌کنیم و نگاهی که داریم واقع بینانه نیست ولی الان که وضعیت موجود را منصفانه بررسی می‌کنیم با توجه به فعالیت‌هایی که در دست انجام است همچنین با توجه به اتفاقاتی که در سطح ملی و در سطح بالای نظام در حال وقوع است به نوعی هم فکری و هم نظری با ما را به اثبات می‌رساند و الان متوجه هستیم که درعالی‌ترین سطح ممکن توجهات نظام به این وضعیت جلب شده است.
از طرفی تلاش کردیم براساس وظیفه ذاتی که برای ما متصوراست ظرفیت‌های موجود را شناسایی و این ظرفیت‌ها را مدیریت و هماهنگی لازم بین بخشی را ایجاد کنیم تا اینکه بتوانیم مسائل و مشکلات را رفع کنیم. برای کاهش آسیب‌هایی که شناسایی کرده بودیم این شناسایی ظرفیت‌ها را در سطح دولتی و غیر دولتی انجام دادیم وبا برنامه‌ریزی‌هایی که داشتیم چه از طریق اختصاص اعتبارات یا تفاهمنامه‌هایی که با سازمان‌ها داشتیم مسائل و مشکلات را هدف قرار دادیم و برای آن برنامه مشخصی را تعریف کردیم.الان با توجه به اینکه بیش از سه سال از دولت یازدهم می‌گذرد ما 45 موافقتنامه اجرایی، 80 طرح و 20تفاهمنامه با وزارتخانه‌ها در دستور کار داریم. اینها افزون برآن تفاهمنامه‌هایی است که با سازمان‌های غیر دولتی داشتیم.اگر به سؤال برگردیم که کدام یک از برنامه هایمان توانسته به نتیجه ملموسی برسد که قابل ارائه باشد به همان محور اول اشاره می‌کنم که مأموریت اصلی ما جریان‌سازی جنسیتی و جاری‌سازی موضوع‌های زنان در سیاست‌های کلان جامعه است که توانستیم با گنجاندن ماده 26 در لایحه احکام برنامه ششم توسعه که بعداً به ماده 31 تغییر یافت به سرانجام برسانیم.اگر این ماده در مجلس به تصویب برسد و درچارچوب احکام لایحه و سند برنامه در5 سال برنامه ششم توسعه به اجرا درآید چارچوب درستی را برای حرکت در مسیر فعالیت حوزه زنان و خانواده تعیین کردیم و ریل‌گذاری درستی که ازابتدای برنامه دولت بدنبال آن بودیم به این ترتیب اتفاق می‌افتد.
یعنی دراین بخش موفق بودید؟
بله، بالاخره توانستیم نتیجه آن را در لایحه احکام برنامه ششم توسعه بگنجانیم.
ماده 31 لایحه احکام برنامه ششم چه می‌گوید؟
در ماده 26 با یافته‌هایی که در این سه سال و همه تجاربی که در سال‌های گذشته داشتیم و مطالعات و بررسی‌هایی که به دست ما رسیده و خود ما انجام داده بودیم این چارچوب تعریف شد که با فاصله گرفتن از عملکردهای کلیشه‌ای که تا به حال بوده در حوزه زنان وخانواده به اصل ماجرا برگردیم چراکه باید برای ارتقا و بهبود وضعیت زنان و خانواده شاخص‌هایی تعریف شود. درتعریف این شاخص‌ها طبق آیین نامه این ستاد جایگاهی برای ستاد ملی زن و خانواده قائل شدیم که باید این شاخص‌ها را تعیین و به همه دستگاه‌های اجرایی ابلاغ کند.وقتی که این شاخص‌ها ابلاغ شد دستگاه‌های اجرایی ملزم به تقویت ساختار امور زنان و خانواده در همان دستگاه هستند تا بتوانند برنامه، سیاست‌ها و طرح‌های خود را با این شاخص‌ها تطبیق دهند و براساس و مبتنی براین شاخص‌ها رویکرد عدالت جنسیتی را اعمال کنند، سپس آثار تصمیمات و سیاست‌های خود را در حوزه زنان و خانواده مورد ارزیابی قرار دهند.این اتفاق مهمی است که تا به حال سابقه نداشته است.لازم به ذکر است دبیرخانه این ستاد در معاونت مستقر است و با توجه به ترکیب اعضای آن یک نهاد فراقوه‌ای به نظر می‌رسد و با توجه به لازم الاجرا بودن مصوبات آن با مجوز هیأت وزیران از ظرفیت بسیار بالایی برخوردار است.در ماده 31 جایگاه ستادی و سیاستگذاری ملی معاونت مفروض است و با رصد مستمر و تطبیق عملکرد دستگاه‌ها با سیاست‌های کلان و شاخص‌های ابلاغی سالانه به هیأت وزیران گزارش ارائه می‌کند.البته بر اساس این آیین نامه نحوه اعمال این ماده و ساز وکارها و الزامات و نیز اعتبارات لازم برای تحقق آن شش ماه بعد از تصویب قانون به پیشنهاد معاونت و سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی به تصویب هیأت وزیران می‌رسد.
نقد‌هایی مطرح است مبنی بر اینکه فعالیت‌های پراکنده‌ای در حوزه معاونت صورت می‌گیرد و این پراکنده‌کاری موجب شده تا یک برنامه مشخص به نتیجه نرسد، نظرتان چیست؟
ببینید اشراف نداشتن به مسائل و موضوعات گسترده ومتنوعی که در حوزه زنان وخانواده وجود دارد و انتظارات بسیار زیادی که شاید هم همه بجا نباشند و اینکه معاونت باید درتمام مسائل ومشکلات ورود پیدا کند این ذهنیت را به وجود آورده است مثلاً انتظار می‌رود که ما در ایجاد اشتغال نقش داشته باشیم در حالی که وظیفه ما نیست یا اینکه ما مستقیماً در کاهش آسیب‌های اجتماعی نقش داشته باشیم، در حالی که بالغ بر 15دستگاه در این زمینه وظیفه دارند این ذهنیت در مورد تحکیم بنیان خانواده و گسترش فرهنگ عفاف و حجاب هم صادق است که انگشت‌های اتهام به سمت معاونت اشاره می‌رود و انتظار می‌رود یک تنه جور همه دستگاه‌های متولی را بکشد و مسائل و معضلات و آسیب‌هایی را که کل نظام در برابر روند رو به رشد آن غافلگیر شده است، از سر راه بردارد. از طرف دیگروقتی ما کار را در دولت یازدهم شروع کردیم نقشه راه مقابل ما گسترده بود و 14 محور براساس ماده 230 برنامه پنجم توسعه مشخص شده بود که ما از ابتدا نظرمان براین بود تا جایی که می‌توانیم و باتوجه به اینکه در سال آخر برنامه پنجم توسعه قرار داشتیم به همه محور‌ها در چارچوب برنامه جامع توسعه امور زنان و خانواده توجه کنیم و ایرادی که خود ما به دولت قبل می‌گرفتیم که مسائل زنان را به یک یا دو گروه از زنان تقلیل می‌دادند مرتکب نشویم. اینکه زنان سرپرست خانوار و بیمه زنان خانه دار همه مسائل زنان را گرچه مهم هستند ولی در برنمی‌گیرد.با این نگاه سعی کردیم در همان 14 محور برنامه را داشته باشیم یا اگر نتوانیم خروجی مشخص وملموسی هم داشته باشیم حداقل توجهات را جلب کنیم تا دستگاه‌ها ورود پیدا کنند واحساس وظیفه کنند. شاید به این دلیل بوده که این برداشت بوده که ما از این شاخه به آن شاخه پریدیم چون چاره‌ای جز این نداشتیم، متأسفانه ایرادات برنامه توسعه این است که یک دولت می‌نویسد ویک دولت دیگر آن را اجرا می‌کند که ممکن است اصلاً با رویکرد دولت جدید مطابقت نداشته باشد و در چارچوب باورها واعتقادات آن دولت نباشد.چون ممکن است به طور کلی سیاست‌ها عوض شود.ما علاوه براینکه در چنین شرایطی قرار داشتیم ولی خودمان را متعهد می‌دانستیم چون شعار دولت قانون مداری است از طرفی باید گزارش اجرای برنامه پنجم توسعه را هم می‌دادیم. یک بحث دیگر آن است که وقتی سخن از عملکرد دولت در حوزه زنان و خانواده به میان می‌آید منظور ما عملکرد مجموعه دستگاه‌های ملی و استانی در حوزه زنان و خانواده است و هر دستاوردی و اقدام مثبتی مرهون تلاش‌ها و همراهی‌های بازوان اجرایی معاونت و نیز نهادهای مدنی و سمن‌های این حوزه در سراسر کشور است که تقریباً با دستانی خالی کارهایی بزرگ را به ثمر نشانده‌اند.
جدای از اینکه پست دولتی دارید و به‌عنوان معاون رئیس جمهوری فعالیت می‌کنید نظرتان درباره عملکرد دولت چیست؟
دولت در شرایطی کشور را تحویل گرفت که میراث دار شرایطی بود که به نظر می‌رسید کشور از نظر سیاست داخلی و خارجی در یک بن‌بستی قرار گرفته است و این واقعیت مورد اذعان حتی کاندیداهای اصولگرای انتخابات ریاست جمهوری درسال92 هم بود که اعلام می‌کردند کشور را در خطر و پرتگاه سقوط می‌بینند و بنابراین با توجه به این شرایط باید عملکرد دولت را ارزیابی کرد. با این ملاحظات به نظر می‌رسد دولت عملکرد قابل قبولی داشته با اولویت‌بندی که در ابتدای برنامه دولت بوده و درچارچوب برنامه‌های رئیس‌جمهوری و تحقق وعده‌های رئیس‌جمهوری در سیاست‌های خارجی
و همین طور مباحث اقتصادی کشور به دلیل اینکه فوری و اولویت دار بودند و باید در دستور کار قرار می‌گرفت تا زمینه و شرایط لازم برای تحقق سایر سیاست‌ها و برنامه‌های دولت فراهم می‌شد. در سیاست خارجی نیازی به گفتن نیست چون روشن است و بازی برد بردی که دو طرف مذاکرات هسته‌ای انجام دادند و به نتیجه رساندند. از نظر اقتصادی هم که ثبات نسبی بر وضعیت اقتصادی کشور حاکم شده ما الان رسیدیم به شرایطی که با تورم تک نرخی مواجه هستیم و تلاش‌هایی که دولت به صورت شبانه روزی برای خروج از رکود و برای بهبود فضای کسب و کار انجام می‌دهد و به نظر می‌رسد اگر این قدم‌ها به نتیجه برسد به خواسته رهبر معظم انقلاب که در پیام نوروزی امسال به آن اشاره کردند قطعاً در حل مسائل اجتماعی و فرهنگی هم خواهیم رسید. من در این چارچوب به عملکرد دولت نمره مثبت می‌دهم.
در چه بخش‌هایی نقد به دولت وارد است؟
اگر دیدگاه منتقدان همسو با دولت را در نظر بگیریم برخی این انتقاد را دارند که دولت به تمام وعده‌هایی که داد بویژه در سیاست داخلی نتوانسته هنوز جامه عمل بپوشاند که این جواب دارد و باید شرایط و زمینه‌های لازم برای تحقق این سیاست‌ها محقق شود که گاهی هم از صفر تا صد آن در اختیار دولت نیست. اگر از منظر مخالفان دولت باشد بیشتر جنبه تخریب دارد چرا که بدون در نظر گرفتن آن شرایط و وضعیتی که دولت در آن قرار داشته نظر می‌دهند که به نظر چندان واقع‌بینانه نمی‌آید و روندی که کشور را درگیر خود کرده در نظر نمی‌گیرند.
زمان آمدن شما زنان ما خواسته‌ها وانتظاراتی داشتند به نظر خودتان توانستید آن انتظارات را برآورده کنید؟
هنوز به تمام و کمال نه، گره‌های کوری که ما در این دوره شناسایی کردیم الان همه مشخص است. در واقع ما کار را شروع کردیم ولی هنوز به نتیجه لازم نرسیدیم، البته منصفانه هم نگاه و داوری کنیم سه سال زمان زیادی برای برآورده کردن مطالبات، خواسته‌ها و نیازها و انتظارات مزمن و تاریخی و انباشته شده این حوزه نیست. خیلی دلم می‌خواست بسته جامع حمایتی زنان شاغل دراین دولت به اجرا درآید ولی الان پیش‌نویس آن آماده شده است تا بتوانیم توازنی بین کار و زندگی زنان شاغل ایجاد کنیم و خیلی دلم می‌خواست سند سیاستی اجرایی اشتغال پایدار زنان که دو گروه دختران فارغ‌التحصیل دانشگاهی و زنان سرپرست خانوار را با اولویت مناطق محروم هدف قرار داده است به تصویب می‌رسید و به اجرا درمی‌آمد که الان در نوبت بررسی در شورای عالی اشتغال است.دلم می‌خواست در بازاریابی و بازاررسانی و بازارداری محصولات و بویژه صنایع دستی زنان هماهنگی‌های ما به خروجی ملموسی می‌رسید یا برنامه‌های توانمندسازی و مهارت‌افزایی گروه‌های مختلف زنان از جمله زنان ساکن در سکونتگاه‌های غیررسمی و بافت‌های ناکارآمد شهری و زنان بهبودیافته و زندانی و خانواده‌های زندانیان که در مقیاس چند استان به اجرا درآمده است جنبه ملی به خود می‌گرفت یا مدلی که برای توانمندسازی زنان سرپرست خانوار بر اساس پایلوت شهرری طراحی کرده‌ایم در سراسر کشور به اجرا درمی‌آمد.یا کاش فرصت و امکانات و اعتبارات داشتیم تا در تمام استان‌ها کلینیک‌های سلامت خانواده راه‌اندازی می‌کردیم یا طرح تاب‌آوری اجتماعی را در کل کشور به اجرا درمی‌آوردیم یا کلینیک‌های حقوقی و مراکز معاضدت حقوقی و قضایی زنان را در مناطق حاشیه‌نشین و محروم فعال می‌کردیم و از همه مهم‌تر خیلی دلم می‌خواست آیین‌نامه ماده 27 قانون برنامه پنجم توسعه که در چارچوب نظام جامع رفاه و تأمین اجتماعی به تحقق بیمه‌های چند لایه و بیمه‌های فراگیر اجتماعی اشاره دارد و ما هم تلاش کردیم بیمه زنان خانه دار در لایه دوم این بیمه‌ها که به بیمه پایه اجتماعی اختصاص دارد، به صراحت گنجانیده شود و در این دولت به تصویب رسیده و به اجرا در بیاید که آن هم در مراحل نهایی خود است.یا راهبردهای سند موضوع ماده 227 قانون برنامه پنجم توسعه که به سند ملی امنیت زنان و کودکان اختصاص دارد عملیاتی می‌شد، همچنین در مورد ساختار تشکیلاتی حوزه زنان و خانواده به یک رابطه اثربخش و مؤثر سازمانی می‌رسیدیم و می‌توانستیم از ظرفیت ستاد ملی زن و خانواده برای پیشبرد امور خود بیش از پیش بهره‌مند می‌شدیم. اینها گره‌های کوری هستند که باید باز شود .منتهی در اجرا و عمل واقعاً تصور کاملاً متفاوت می‌شود. هر چند من با این فرآیند بیگانه نبودم ولی وقتی مسئولیت با خودت باشد با توجه به روند فرسایشی و بوروکراسی که وجود دارد قدرت تحرک را از فرد می‌گیرد و همین وضعیتی است که وجود دارد البته هنوز دیر نشده و زمان هست و برای همه این آرزوها برنامه داریم و تقریباً مقدمات و ملزومات همه بخوبی فراهم شده است.از قدیم هم گفته‌اند آرزو بر جوانان عیب نیست.ضمن آنکه در سند حمایت اجتماعی و توان‌افزایی زنان هم که بعد از ارائه گزارش مسائل و انتظارات زنان ایران در جلسه هیأت دولت، این معاونت و وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی مکلف به تدوین آن شدند مترصد ارائه راهکار برای بسیاری از مسائل و مشکلات پیش روی گروه‌های مختلف زنان هستیم و برای همه این آرزوها برنامه داریم و تقریباً مقدمات و ملزومات همه بخوبی فراهم شده است.
چقدر زمان لازم دارید تا برنامه هایتان محقق شود؟
به نظر من هر چه زمان کمتر باشد کارها زودتر به نتیجه می‌رسد ولی وقتی زمان داری تصور می‌کنی هنوز وقت‌داری در حالی که به قول زنده‌یاد قیصر امین‌پور ناگهان چقدر زود دیر می‌شود.نکته آخر آنکه من خیلی سعی کردم این موضوع را جا بیندازم که مسأله زنان و خانواده یک موضوع فرابخشی است و باید مجموعه عوامل و شرایط و به عنوان مثال ابر و باد و مه و خورشید و فلک در کار باشند تا نتیجه مورد نظر به دست آید وگرنه با عاریت از شعری که در دوران کودکی و در کتاب‌های درسی در مورد مادر از حفظ کرده‌ایم که به نظر من بهترین شعری است که برای مقام مادر سروده شده است، گر بود اختیار جهانی به دست من می‌ریختم تمام جهان را به پای زنان. لذا به نظر می‌رسد هنوز برای تحقق عزمی ملی و باور و ایمان به مسئولیت همگانی در ارتقای شاخص‌ها و بهبود وضعیت زنان و خانواده فرسنگ‌ها فاصله وجود دارد.
برش
تعامل با مجلس دهم
در مجلس نهم متأسفانه این‌گونه به نظر می‌رسید که فراکسیون زنان بیشتر مقابل معاونت زنان و در واقع عملکرد شما قرار گرفته‌اند تا اینکه همسو و به‌عنوان یکی از شرکای اصلی برای پیشبرد اهدافتان باشند که این موضوع گاهی شما را با چالش‌هایی روبه‌رو می‌کرد ولی در مجلس دهم با توجه به ترکیب فراکسیون زنان به نظر می‌رسد نگاه‌ها کاملاً متفاوت‌تر از مجلس گذشته باشد و در واقع یک همسو نگری با شما وجود داشته باشد.خودتان چگونه تصور می‌کنید؟ آیا این حس در شما شکل گرفته یا نه و همسو بودن نمایندگان با شما چقدر می‌تواند شما را در پیشبرد کارهایتان کمک کند؟
به هر حال مجلس با توجه به ظرفیت بسیار مهمی که دارد و به طور کلی تعاملی که باید قوه مقننه با مجریه برای پیشبرد اهداف ملی داشته باشد بسیار حائز اهمیت است.در حوزه زنان و خانواده هم به همین ترتیب از همان ابتدای دوره بنای ما بر تعامل بود ما جلسات مستمر را به صورت چرخشی داشتیم یا ما در فراکسیون زنان حضور پیدا می‌کردیم یا آنها در معاونت حضور می‌یافتند و بحث‌ها را پیش می‌بردیم ولی نگاهی که مجلس نهم داشت نگاه تعاملی نبود بیشتر توقع آنها این بود که ما در این جلسات گزارش عملکرد بدهیم در حالی که اصلاً ما تعهدی به ارائه گزارش بدان شکلی که درخواست می‌کردند نداشتیم وبیشتر باید یک رایزنی وهم اندیشی می‌کردیم که اهداف و موضوعات مشترک را چگونه پیش ببریم و هر کدام از ما با تقسیم کاری که صورت می‌گرفت کمک می‌کردیم بسرعت بخشی و به نتیجه رسیدن آن برنامه‌ها که متأسفانه این نگاه نبود و گاهی تلاش‌ها بر این بود که با مچ‌گیری در روند برنامه‌های ما مانع ایجاد شود؛ نمونه آن را در مورد برنامه مشترک کاری با جمعیت ملل متحد داشتیم که چقدر این حرکت فراکسیون زنان بویژه رئیس فراکسیون در حاشیه‌سازی برای معاونت و در هدررفت وقت وانرژی معاونت تأثیر گذاشت و همین الان نیزادامه دارد. در حالی که ما تمام پاسخ‌های کارشناسی را ارائه دادیم و مطرح کردیم که برداشت فراکسیون به نظر ما برداشت کارشناسی نیست و چنین برنامه‌هایی که سال‌های سال در کشور ما با آژانس‌های بین‌المللی رایج است نیاز به تصویب مجلس ندارد کما اینکه همزمان با ما چند دستگاه اجرایی دیگر این برنامه کاری را امضا کرده بودند و ما آخرین برون داد برنامه پنجم کشوری بودیم والان چهار برون داد قبلی نیز به حیات خود ادامه می‌دهد ولی این کشف بزرگی که به زعم خودشان برجام کوچک زنانه بود انجام دادند ما را خیلی درگیر حاشیه‌ها کرد. متأسفانه این برخوردها و نگاه‌ها منجر به توقف تعامل شد و ما در ماه‌های پایانی مجلس نهم هیچ‌گونه جلسه‌ای نداشتیم وبیشتر به تک وپاتک می‌گذشت وبیشتر ما باید پاسخ می‌دادیم در حالی که می‌توانستیم همانند خودشان برخورد کنیم. مثلاً ما می‌توانستیم همین لایحه کاهش ساعت کاری زنان را که سال‌ها مسکوت مانده بود مطرح کنیم که چرا تاکنون اقدامی در این باره صورت نگرفته است و... که الان کارهایی در این زمینه صورت گرفته که شورای نگهبان به دلیل بار مالی آن را مغایر با قانون دانسته است که باید نظر شورای نگهبان تأمین شود. اما ترکیب جدیدی که مجلس دهم دارد ما امیدواریم که ان‌شاءالله تعامل و هم‌اندیشی اتفاق بیفتد، نخستین جلسه مشترک با رئیس و اعضای هیأت رئیسه فراکسیون زنان را برگزار کردیم؛ امیدوارهستیم نشست بعدی را با اعضای فراکسیون زنان داشته باشیم، دستور کارمان نیزبرنامه ششم توسعه است و لایحه احکام برنامه که دولت قرار است به مجلس ارسال کند که امیدواریم هم اندیشی و هماهنگی در ماده 31 آن وجود داشته باشد.
یعنی این امید برای تعامل دیده می‌شود؟
من خیلی امیدوار هستم و اعلام هم شده که این اتفاق بیفتد.
چالش‌های زیادی طی این مدت داشتید. مهم‌ترین مسأله‌ای که بیشتر شما را آزرد راجع به کدام‌یک از برنامه هایتان بود که موجب شد در کارتان هم اختلال ایجاد کند؟
موارد متعدد است ولی همین برنامه مشترک کاری با صندوق جمعیت ملل متحد بود که خیلی ما را اذیت کرد. الان هم به‌عنوان مدرکی برای اثبات ادعایشان تلقی می‌شود که موجب شد ما نتوانیم در برنامه ششم کشوری ورود پیدا کنیم وبتوانیم از منابع سازمان ملل برای توانمندسازی زنان کشورمان استفاده کنیم چون حق ماست و ما حق عضویت خود را می‌پردازیم و از ابتدای دولت بنا براین بود که از همه ظرفیت‌های کشور چه بین‌المللی و چه داخلی برای پیشبرد برنامه‌های خود استفاده کنیم.با توجه به فضای مساعدی که بعد از توافق هسته‌ای به وجود آمده می‌خواستیم از این فضا استفاده کنیم که نشد، البته ما اکثر برنامه‌هایمان را با قدرت و جدیت پیش بردیم با‌وجود همه چالش‌هایی که وجود داشت.
نظر شما